Morwa biała

Roślina, która jest polecana dla ludzi borykających się z cukrzycą, nadwagą i zaburzeniami gospodarki lipidowej.

Owoce morwy cechuje niska ilość kalorii, więc ich spożywanie przez osoby będące na diecie redukcyjnej nie zachwieje bilansu energetycznego. Mają również działanie antyoksydacyjne, zawierają związki, które przeciwdziałają wolnym rodnikom, a dzięki temu spowalniają proces starzenia się organizmu oraz mają działanie przeciwnowotworowe. Owoce morwy to również dobre źródło pektyn, a tym samym błonnika, który poprawia pracę układu pokarmowego, szczególnie jelit. Dodatkowo błonnik jest polecany u osób, które chciałyby zmniejszyć masę ciała, ponieważ daje on uczucie sytości w żołądku.

Jest doskonałym źródłem:

• Witaminy B1, która ma działanie poprawiające nastrój;
• Witaminy B3 – wspiera prawidłowe funkcjonowanie wzroku;
• Witaminy B6, która bierze udział w syntezie białek i tworzeniu czerwonych komórek krwi;
• Witaminy C wspierającej układ odpornościowy;
• Żelaza, umożliwia ono transport krwi po całym organizmie;
• Potasu, który zapobiega chorobom serca i jest istotnym elementem, który umożliwia zachowanie równowagi wodno-elektrolitowej w całym organizmie.

Właściwości morwy białej:

• Obniża poziom cholesterolu i reguluje stosunek cholesterolu frakcji LDL do cholesterolu frakcji HDL, przez co zmniejsza ryzyko wystąpienia chorób serca.
• Spowalnia wzrost cukru we krwi po posiłku u osób, które chorują na cukrzycę.
• Zmniejsza łaknienie i apetyt na słodycze, co ułatwia utratę nadmiernej masy ciała.
• Hamuje powstawanie neurotoksycznych związków, które przyczyniają się do rozwoju choroby Alzheimera.
• Hamuje procesy starzenia.

Zastosowanie morwy białej:

W codziennej diecie morwę można dodawać do deserów, wypieków, jogurtów z musli. Dobrze sprawdzi się również jako samodzielna przekąska.

Źródła:

Grześkowiak J., Łochyńska M., ,,Związki biologicznie aktywne morwy białej (Morus alba L.) i ich działanie lecznicze”, Instytut Włókien Naturalnych i Roślin Zielarskich, Poznań, Postępy Fitoterapii 2017; 18(1): 31-35